“De kwaliteit van je leven hangt niet af van wat er met je gebeurt, maar hoe je er op reageert. Aan het eerste kun je niet zo veel doen, aan het tweede alles.”
Kun jij zin en plezier in het leven houden terwijl je fysieke lichaam je in de steek laat? Kun je de moed opbrengen om te blijven werken aan herstel of verlichting van symptomen? Maar waar is de zin van het leven? Geloof jij er nog in? Had jij dit van het leven verwacht? Wij hebben een reden om treurig en angstig te zijn, maar is dat de oplossing? Kun je gezond-ziek-zijn? Mag je je vitaal voelen ondanks dat je parkinson verschijnselen hebt?
Bianca Molle die parkinson overwon schrijft “I had explored every avenue, visited everywhere, except inside myself” (Ik had alle mogelijkheden verkend, alle plaatsen bezocht, behalve in mezelf). Bianca gebruikte o.a. QiGong voor haar genezing. En, ze had de weg naar haar binnenwereld genomen. Ze maakte een diepgaande verandering in de manier waarop ze -van binnen- met de wereld omging. Vrij van stress, frustraties, angst, schaamte, boosheid, teleurstelling.
‘Van houding veranderen’ is helpend bij parkinson. Je kunt daarvoor ook lezen ‘Van innerlijke houding veranderen’. Veel parkinson mensen die mij benaderen voor coaching of andere vragen willen leren om positiever en zorgelozer in het leven te staan. Anderen willen leren voorbij de schaamte te komen waardoor ze makkelijker contact met anderen kunnen maken.
Positieve gedachten en rouw
Positieve gedachten hebben positieve effecten op je lichamelijk welbevinden. En ook dat is te leren! Meer relativeringsvermogen en zorgt voor de aanmaak van oxytocine. Dat hormoon heeft een versterkend effect op je algehele weerstand. “Een blij hart doet een mens leven. Vreugde geeft hem lengte van dagen” (Oude Testament).
Maar, hoe kun je lichtheid ervaren terwijl je nog iedere dag in het rouwproces zit? Hoe kom je daar doorheen terwijl je voelt dat het leven je zo in de steek heeft gelaten? Het kan. Anderen is het ook gelukt dus waarom jou niet!
Contact en schaamte
Er is aangetoond dat welbevinden aanzienlijk afneemt als mensen ervaren dat ze in een isolement leven en een terugtrekkende beweging maken. Echt contact is dus helpend, net nu we in een tijdperk leven waar we elkaar steeds meer digitaal ontmoeten. Maar, hoe kom je uit je isolement als je nog schaamte hebt over de verschijnselen van parkinson? Als je niet zo makkelijk kunt omgaan met de reacties uit de omgeving? Dan wordt het tijd hierin een stap te maken. Ontkennen helpt niet, aanvaarden wel.
Nemen wat er is
Hoe kun je aanvaarden dat je achteruit gaat? Je wilt nog wel maar kunt niet meer. Je leeft met het voortdurende gevoel van ‘niet meer kunnen’. Dat is misschien wel het grootste proces van veel parkinson mensen. De realiteit dwingt je tot overgave en te nemen wat er is.
“Je moet het wel zelf doen, je hoeft het niet alleen te doen”.
