Op YouTube vond ik het verhaal van Bianca. Zij overwon Parkinson. Zij gebruikte QiGong op haar weg naar heling. Met name de laatste zin “I had explored every avenue, visited everywhere, except inside myself” had veel betekenis voor mij.
Haar verhaal bevestigde mijn overtuiging dat ik de weg naar heling in mijzelf zou vinden. Dat betekende overigens niet dat ik geen gebruik kon blijven maken van een aantal belangrijke sponsors om mij heen. Want net zo goed als Bianca een QiGong leermeester gehad zal hebben, had ik inmiddels ook een aantal mensen die mij liefdevol hielpen op mijn reis. Ik kan en mag mijn lot niet in hun handen leggen en neem zelf de verantwoordelijkheid voor de stappen die ik zet.
De vertaling van de tekst van Bianca: “Net toen de rups dacht dat de wereld over was, werd het een vlinder”. Kort nadat ik was gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson vond ik dit spreekwoord op een koelkastmagneet tijdens het wachten in de rij bij Whole Foods. Die zin werd mijn mantra. Ik had het nodig daarbij te denken dat het over mij ging. Iets zei me dat ik dat goed zou kunnen gebruiken in mijn situatie. Wat was mijn situatie? Ik voelde al een aantal jaren pijn en extreme vermoeidheid. Natuurlijk, ik was er niet jonger op geworden, mijn werk voor de klas als onderwijzeres op de middelbar school en het doen van de administratie buiten de schooltijden vergde zoveel energie dat ik dacht dat dit gewoon een teken was dat ik klaar was om met pensioen te gaan. Mijn handschrift was zo klein en benauwd geworden dat mijn leerlingen niets meer konden ontcijferen van de zeer overtuigende opmerkingen die ik op hun papieren schreef. Ook had ik de laatste jaren last van een trilling die varieerde van bijna verwaarloosbaar tot groot. Toen het in de weg ging staan bij een van mijn favoriete activiteiten, het eten van soep, bezocht ik mijn eerste neuroloog. In april 2008 werd ik gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson. In juni, kort na mijn pensioen, startte de behandeling met medicatie. Ik nam drie keer per dag Sinemet 25/100, een dopamine medicijn. En een keer per dag Requip. Na een tijdje begonnen mijn symptomen te verergeren. Ik had de optie om mijn medicatie te verhogen. Dat was iets wat ik niet wilde doen. Wat ik echt zocht was verlichting van de chronische pijn. De spieren in mijn rug, armen en schouders waren voortdurend gespannen. Ook het navigeren op de trap werd een omslachtige poging. Ik had het gevoel alsof ik er zandzakken aan mijn armen en benen waren vastgebonden als ik de trap op moest lopen naar de slaapkamer. Ik kon me steeds minder goed bewegen, ofschoon ik niet bij mijn situatie neerlegde. In het eerste jaar na mijn diagnose was ik pro-actief. Ik bestudeerde onderzoek en mogelijkheden van behandeling. Ik zag twee neurologen en een bewegingsstoornisspecialist. Ik bezocht het Parkinson Center in Sunnyvale, Californië en werd geselecteerd voor een Parkinson-DNA onderzoek, genaamd ’23andMe’. Dit werd mede gesponsord door Sergei Brin van Google en Michael J. Fox. Ik werd lid van de lokale Parkinson steungroep en las de talrijke boeken en internet sites. Deed aan yoga totdat ik te stijf werd voor de ‘naar beneden kijkende hond’ en mijn ‘boom positie’ ging lijken op een ‘naar beneden vallende boom’!
Ik had alle mogelijkheden verkend, alle plaatsen bezocht, behalve in mezelf.
(I had explored every avenue, visited everywhere, except inside myself)”
