Telkens als ik contact heb met mensen met parkinson (dit blog wordt veel gelezen) valt het me op dat ik met de meest aardige, lieve en vriendelijkste mensen spreek. Mensen die allemaal het beste willen en daarbij ook vaak eerst aan een ander denken en dan aan zichzelf. “Ik wil het goed doen voor mijn partner en kinderen” of “Ik vind het vervelend voor mijn omgeving dat ik parkinson heb” zijn liefdevolle uitspraken maar geven aan dat de ander op de eerste plaats komt. Herken je dat? Je wilt goed zijn voor anderen, zorgen dat de ander het naar de zin heeft en je hebt de neiging om extra druk op jezelf te zetten om alles goed te doen.
We doen daarin onze uiterste best, maar we hebben nog steeds het gevoel dat het niet goed genoeg is. We zijn voortdurend onderweg om perfect te zijn.
En, als gevolg van de verwachting dat we perfect moeten zijn komt er een proces op gang van onszelf onder druk zetten en komen we als vanzelf in de adrenaline modus. Dit wordt een eindeloze cyclus. Met parkinson kunnen we veel dingen niet meer perfect doen terwijl we dat wel blijven willen en daar worden we de hele dag aan herinnert. Het kan niet meer perfect en we vinden dat het wel perfect moet. Mensen met parkinson weten bijvoorbeeld dat ze in beweging moeten blijven ook al is de beweging niet meer zo makkelijk en zijn de bewegingen moeizaam. Veel doen het jammergenoeg niet meer omdat het niet meer perfect gaat. Mensen beginnen om die reden bijvoorbeeld niet aan QiGong terwijl het juist een goede reden zou kunnen zijn om QiGong te beoefenen. Alles perfect willen doen veroorzaakt woede, frustratie, wrok, stress en angst, omdat we gewoon niet alles meer perfect kunnen doen. Als we dat patroon niet doorbreken wordt het een mentale uitputtingsslag.
Een oplossing is om (nog) aardiger en liever voor onszelf te zijn en ieder niet-perfect deel van onszelf te accepteren. Doen we dat niet dan verstoort het ons natuurlijke ritme. Vergelijk het met de boom die niet meebeweegt met de wind en daardoor uiteindelijk zal breken. Als we leren meebewegen zal zelfs de verstarring in ons lijf gaan afnemen. Ook al is het tijdelijk, het is mogelijk.
Doe maar eens mee met dit experiment. Adem een paar keer diep in en uit. Als je gedachten hebt, neem ze alleen maar waar en zet je zintuigen open voor de dingen van dit moment. De geluiden om je heen, misschien een brommende koelkast, een vogel buiten, de wind, verkeer in de verte, kinderlawaai. Neem dit gewoon waar. Laat het als het ware door je heen stromen. Concentreer je dan op het ritme van de in- en uitademing. Neem alles voor wat het is. De geluiden, gevoelens, sensaties, ademhaling. Accepteer dat het nu zo is, ook al voldoet er mogelijk iets niet aan jouw smaak of eis. Beleef het moment gewoon zonder te oordelen. Dan voel je automatisch dat alles prima is zoals het is op dit moment. Merk op hoe je je -misschien alleen even in dit moment- meer ontspannen voelt. Ieder moment heeft deze keuze in zich. Jij bent degene die de keuze kunt maken.
Als we op deze manier met alle dingen om zouden gaan –ook onze parkinson beperkingen- verandert het interne zinnetje “Ik doe mijn best, maar ik denk dat het niet goed genoeg is” in “Ik accepteer mijzelf en mijn imperfectie; ik kan op dit moment niet beter doen dan dat en het is goed genoeg”. Het zal ons helpen om met nog meer compassie naar onszelf te leren kijken.
