Overgave. Ik stoei al lang met dit thema. In de 11 jaar dat ik parkinson heb krijg ik van veel mensen de tip ‘geef je er maar aan over’. Ik hoor de woorden maar begrijp ze nog niet altijd. Het is een taal die nog vreemd in de oren klinkt. Hoe kun je je overgeven aan een ziekte waar je de strijd mee aan moet gaan? Ziekte moet je toch bestrijden, moet je toch wegwerken, moet je toch tegen vechten? Waarom zou je je overgeven, dat past toch ook niet bij mij. Ik ben een doorzetter, een gedisciplineerde werker die niet snel opgeeft.
Overgave betekent stoppen met doorzetten. Maar als je stopt dan werk je er niet meer aan. En als je er niet meer aan werkt dan zal het ook niet verbeteren. En als het niet verbetert dan zal het verslechteren. En dat wil ik niet en dus blijf ik de strijd nog aangaan, de ziekte bestrijden… kortom; hard werken.
En dat doe ik nu al 10 jaar. Steeds in dezelfde film met hetzelfde script, namelijk de strijd tegen parkinson. Wordt het niet eens tijd voor een nieuwe film? Heb ik het dan allemaal verkeerd gedaan? Nee natuurlijk niet want je hebt strijd nodig om overgave te bereiken. En om overgave te bereiken heb je acceptatie nodig. Ik voel dat ik die stap gezet heb. Ik accepteer dat ik parkinson heb. Ben ik dan klaar voor de volgende stap in mijn proces?
Overgave klinkt als de moed opgeven, als inslapen, je hoofd buigen en de voorzienigheid zijn werk laten doen… Moet ik dan stoppen met fitness, fast-walking, bewegen en alle andere zaken die mijn vitaliteit bevorderen? Op de bank gaan zitten en niets meer doen?
Op dit thema ben ik nog steeds niet uitgekauwd. Ik ken inmiddels wel voorbeelden van mensen die veel rust in hun leven hebben gekregen doordat ze een staat van overgave hadden bereikt. Er zijn mensen van kanker genezen nadat ze zich hebben overgegeven aan de kanker. Ondanks alles klinkt het wel heel aantrekkelijk maar hoe doe je dat dan?
Overgave is niet een kunstje aan de buitenkant. Dat weet ik. Het is een innerlijke staat, een mentale toestand waarin je eigenlijk zegt ‘Parkinson, jij bent groter en machtiger dan dat ik ben. Kennelijk is het de wil van het universum dat je bij me bent. Ik geef me over. Doe maar alles wat je goed vindt en wat verder nog nodig is. Het is een illusie om controle over je te hebben. Ik zeg niet langer ‘Nee’ tegen je maar ‘Ja’. Of, zoals Jed McKenna in zijn boek ‘spirituele oorlogsvoering’ schrijft: ‘Toen ik stopte met vechten begon ik te winnen’.
Terwijl ik dit schrijf voel ik dat er een heel nieuw hoofdstuk aan mijn reis is toegevoegd. Ik ben nog steeds op weg.
