‘Hoe motiveer jij jezelf om iedere dag je oefeningen te blijven doen?’ In alle gesprekken met mensen met parkinson komt deze vraag minimaal een keer langs. Net als heel veel andere mensen met parkinson ben ik iedere dag actief bezig (o.a. wandelen, sportschool, QiGong, oefeningen thuis en onderweg) om grip te houden op de symptomen. En wat voor mij heel normaal en vanzelfsprekend is, is voor iemand anders kennelijk speciaal.
Overtuiging
Mijn motivatie start met de overtuiging dat blijven bewegen een heilzame werking heeft. Dit is wetenschappelijk bewezen. Dat kun je lezen in artikelen en boeken. Allerlei hersenwetenschappers hebben daarvoor bewijzen gevonden.
Geloof
Als je gelooft in dat wat je doet zal dat een andere uitwerking hebben dan als je er niet in gelooft. Per dag een half uur energiek wandelen of tien baantjes zwemmen hou je eerder vol als je gelooft in de positieve werking, zelfs als je niet direct resultaat merkt. Het zinnetje ‘vandaag voor 23.00 uur besteld, morgen in huis’ gaat helaas niet op bij de aanpak van parkinson.
Beelden
Beelden, gedachtes, en gevoelens beïnvloeden elkaar. Ik neem het voorbeeld ‘wandelen’. Om de dag doe ik minimaal 4 kilometer ‘energiek wandelen’ en dat betekent voor mij wandelen op onverhard pad met een snelheid van 5,2 km/uur. Hierbij concentreer ik mij bewust op houding, armzwaai en de manier waarop ik mijn stappen zet. Ik heb de overtuiging dat het heilzaam werkt en ik geloof er in. Maar denk je dat ik daar iedere keer zin in heb? Dat ik nooit de neiging heb een keer over te slaan? Hoe motiveer ik mijzelf dan? Ook als het regent, stormt of koud is…?
Plezier
Positieve beelden zorgen voor een positief gevoel dus maak ik natuurlijk een beeld van mijzelf die op mijn smartphone ziet dat het weer gelukt is. Of, nog mooier, zie ik mijzelf als beloning met de warme kop chocolademelk aan de keukentafel zitten. Deze beelden wissel ik af met het plaatje van mijzelf die over vijf jaar nog steeds in staat is energiek te wandelen. Op ieder plaatje plak ik de woorden “En daar moet je wel wat voor doen…”.
Of het plaatje dat ik over tien jaar nog steeds in staat ben met mijn vlieger te stunten op het strand van Terschelling. Om maar een paar voorbeelden van motiverende beelden te noemen. Telkens met het zinnetje “En daar moet je wel wat voor doen…”.
Pijn
Zijn het alleen de positieve beelden waarop ik me focus? Doe ik ook iets met de negatieve beelden? Die komen vanzelf langs als ik even stil sta bij de gedachte “Wat zal er gebeuren als ik het niet doe?”. Afijn, vul die beelden zelf maar in. We hebben ze allemaal. De zwarte scenario’s. Die geven geen fijn gevoel. En in die pijn zit tegelijkertijd de motivatie. Wil ik verder achteruitgaan? Nee. Iets niet willen geeft vaak een krachtige motivatie. Let maar eens op kinderen die iets niet willen. Hoe enorm krachtig ze zich kunnen verzetten tegen iets dat ze niet willen (Ik wil niet zwemmen! &#^#%@ !)
En zo zit ons motivatie-medicijn zowel in pijn, namelijk als we niets doen zal ons proces waarschijnlijk sneller achteruitgaan, maar ook in plezier door blij te zijn dat we –ook al lijkt het gering- ondanks de parkinson toch kunnen bewegen.
