Het overgrote deel van de medische wetenschap gelooft niet in de genezing van Parkinson, terwijl ik er zelf wel in geloofde. Ik werd gesterkt door het onwaarschijnlijke verhaal van een vriendin die genezen was van kanker, ofschoon de artsen haar geen genezing hadden voorspeld. Zij had het toch ook gered? Waarom zou de medische wetenschap alle wijsheid in pacht hebben en waarom zouden zij over alle informatie beschikken? Ik las nog eens het boek ‘Quantumgenezing’ van Deepak Chopra over de kracht van de geest bij het genezen van ziekte.
Ik herinnerde me de strekking van ‘Wat artsen je niet vertellen’. In een eerder stadium had ik het Universum al om hulp gevraagd. Het had me richting gegeven. Nu werd het tijd voor een massievere vraag aan het Universum. Ik vroeg om hulp.
Op een ochtend trok ik de stoute schoenen aan. Het idee sluimerde al een tijdje in mijn onbewuste. Het was er voordat ik me er van bewust was. Iets zorgde er voor dat ik tegen vrienden, collega’s, cursisten om hulp ging vragen: “Jullie weten van de Parkinson’s. Ik heb een missie en een taak te doen. Die wil ik graag zo lang mogelijk volhouden. Ik weet niet hoe en vraag jullie hulp. Mijn verzoek: Geloof je in een God; bid voor me. Geloof je in een goddelijke invloed; vraag het Universum. Geloof je nergens in; glimlach als je aan me denkt. Ik heb iets nodig omdat ik geloof dat genezing mogelijk is. Help me alsjeblieft in die overtuiging zodat er binnenkort iets op mijn pad zal komen dat waardevol is en er voor zal zorgen dat ik mijn missie kan blijven verspreiden en mijn taak kan blijven doen. Ik ben op zoek naar zelfgenezing van Parkinson’s omdat ik er in geloof. Ik geloof dat ik zonder medicijnen de Parkinson’s kan overwinnen.”
Iedere keer als ik dit vroeg greep het me aan. Het emotioneerde me. Mijn boodschap was het Universum ingestuurd. Een historisch moment.
