Een van de risico’s van onze ziekte is het gevoel van eenzaamheid. We ervaren onszelf als ‘anders’ wat het contact met anderen soms in de weg staat. De paradox is dat iedereen ‘anders’ is maar dat we zelf niet anders willen zijn. Liefst willen we hetzelfde zijn als de ander en als dat niet zo is (je hebt b.v. parkinson) dan kan het terugtrekken uit het contact een van de gevolgen zijn.
Toch kunnen we alleen zijn zonder ons eenzaam te voelen en kun we ons eenzaam voelen wanneer we niet alleen zijn, bijvoorbeeld als we in een groep met vreemden zijn of op een feestje met mensen die we nog niet kennen. De beleving van eenzaamheid is heel anders dan de beleving van alleen zijn. Als we alleen zijn dan kunnen we ons blij voelen en als we eenzaam zijn dan voelen we ons vaak teneergeslagen, somber of zelfs depressief. En dat kan tot gevolg hebben dat we ons verder isoleren.
Wil je vaker contact met anderen, makkelijker aansluiting vinden bij anderen, een luisterend oor of samen met anderen genieten van het leven? Wat het ook is, je wilt dat er iets verandert, zodat je je gelukkiger voelt. Dat kan. Het hangt voor het grootste deel van jou af of dat lukt. Je hebt het dus zelf voor het grootste deel in de hand. Maar ja, hoe doe je dat dan?
Je eenzaam voelen is normaal. Eenzaamheid kun je zien als een seintje dat je aanzet tot actie. Doe er wat aan! Natuurlijk kan dat niet altijd. Dan is het fijn als je steun krijgt van iemand uit je omgeving. Toch zal je uiteindelijk zelf in actie moeten komen om te werken aan jouw verbinding met andere mensen. Eenzaamheid is niet iets dat vanzelf over gaat. Hou dat goed in gedachten.
Feitelijk ligt de oplossing natuurlijk in de buitenwereld, in je omgeving. Je zult opnieuw contact moeten maken. Maar het grootste werk hebben we te doen in onze binnenwereld. Zolang als we onszelf als ‘bijzonder’ zien, maakt dat automatisch een kloof tussen ons en de ander. Het komt steeds weer neer op het accepteren van onze ziekte. Voorbij de schaamte. Mocht dat nog niet zo makkelijk voor je zijn, zoek daarin dan begeleiding. Liefst bij een ervaringsdeskundige die weet waarover we praten.
En, natuurlijk zijn we een buitenbeentje, anders. Maar laat dat anders maar anders zijn. Pas als we dat kunnen accepteren dan zijn we nog wel een buitenbeentje maar dan voelen we ons geen buitenbeentje meer. Dan kan er opnieuw een gevoel van verbondenheid met anderen ontstaan.
Het geheim zit hem niet in af te wachten totdat anderen jou accepteren maar het echte geheim is jezelf accepteren. Je bent prima zoals je bent met alles erop en eraan. Als we deze stap in ons proces gemaakt hebben is het ontroerend om te zien hoe mensen met parkinson weer opbloeien in de warmte en acceptatie van de mensen om hen heen.
