In veel boeken kun je lezen dat depressie een van de symptomen is van Parkinson. Omdat ik vooral ook geïnteresseerd was in het mentale deel (de geest) bleef ik het symptoom van depressie steeds in gedachten houden. Mijn focus was gedurende een paar maanden niet alleen gericht op mijn fysiologie maar ook op mijn mentale balans. Ik voelde me echter niet depressief, integendeel, ik voelde me vaak erg vrolijk.
Gaande de dag concentreerde ik mij consequent op de affirmatie ‘Genezing is mogelijk. Ik kan mijzelf helen’. Telkens als ik dat deed zorgde dat voor een goede stemming. Zelfs als ik toevoegde ‘… Ook al weet ik nog niet hoe’, werd mijn stemming niet minder. Ik werd er zelfs nieuwsgierig van en vroeg mij telkens af wanneer ik het wel zou weten.
De affirmatie ‘Genezing is mogelijk. Ik kan mijzelf helen’ herhaalde ik als een echo in mijn hoofd. Het ging mij opvallen hoeveel nieuwe prikkels ik kreeg die mijn overtuiging bevestigden. Was dat toeval of viel het mij toe?
Echter, de volgende stap in mijn mentale proces diende zich snel aan. Hoewel dit niet past in de categorie van depressie, was er toch iets dat aan me knaagde. Ik zou mijn leven en mijn leefstijl moeten veranderen!
Ik zou mij moeten onderwerpen aan een nieuw leefritme, een nieuw eetpatroon, een nieuw slaapritme, een nieuw werkritme. Kortom, mijn leven zou moeten gaan veranderen.
Vanaf dat moment kreeg ik twijfel. Twijfel over waar ik moest beginnen, wat ik zou moeten gaan doen, hoe vaak ik moest mediteren, of ik daar wel tijd voor had, welke oefeningen ik moest gaan doen, of ik daar elke ochtend zin in zou hebben, wat ik zou moeten gaan eten, of ik zou stoppen met alcohol, koffie, vlees, suiker, etc.
Het was te veel en te onoverzichtelijk. Ik raakte in een periode van chaos. De verwarring sloeg toe. De periode van zelf-sabotage was aangebroken. Hoelang zou ik het volhouden om tegen mijzelf te gaan vechten, om de weg naar genezing echt te gaan bewandelen en daadwerkelijk de dingen te gaan doen die ik zou moeten gaan doen. Ik voelde dat als ik eenmaal de weg zou vinden, er geen excuus meer mogelijk zou zijn. Maar eerst de weg vinden… ik gaf mezelf nog even tijd.
