“In de bergen rebellen opsporen en uitschakelen is een klusje van niks, vergeleken bij het onschadelijk maken van rebellen in je eigen hart.”
(Wang Yangming, 1472 – 1529)
Wat is de oorzaak van dit probleem? Deze vraag bleef me bezig houden. Het onderzoek van dr. Janice Walton-Hadlock (htttp:www.pdrecovery.org) heeft aangetoond dat Parkinson veroorzaakt kan zijn door een niet-gevoelde verwonding van de voet of door een langdurig aangehouden dissociatie van pijn- of traumagevoelens. Ik herinnerde me dat ik mijn rechtervoet ooit ernstig verstuikt had, een hond ooit in mijn rechterhand had gebeten en dat ik tijdens mijn werk bij de politie een aantal ingrijpende traumatische gebeurtenissen had meegemaakt.
Maar, dat zou betekenen dat iedereen die ooit datzelfde zou hebben meegemaakt ook Parkinson zou kunnen ontwikkelen.
Het kon er dus niet om gaan dat ik dat meegemaakt heb. De oorzaak van de Parkinson zou moeten liggen in de manier waarop ik met deze gebeurtenissen was omgegaan. Stel dat ik er vanuit zou gaan dat iedereen de potentie in zich zou hebben om Parkinson te ontwikkelen; dat het een zaadje is dat zich ontwikkelt als het de juiste voeding krijgt. Zou ik dan van die voeding het recept kunnen geven die universeel voor iedere Parkinson patiënt zou kloppen? Nee. Mogelijk dat dit weblog de lezers op ideen kan brengen om aan zelfonderzoek te doen en zelf te gaan voelen wat het recept voor hen geweest zou kunnen zijn. Ik wist wel dat er een paar ingrediënten zouden kunnen zijn. Het had zowel te maken met voeding en het effect daarvan op mijn organen als lever en nieren (mijn hardware) als met de mentaal-emotionele manier hoe ik met mijn leven omging (mijn software). Het was dus niet zo dat dit voor iedereen zou gelden. Ieder had daarin een eigen proces.
Stel je een moeder voor. Zij heeft in haar jeugd de 2e wereldoorlog meegemaakt en had een belangrijke rol in het verzet tegen de bezetter. Zij heeft voor al haar goede werk een onderscheiding gekregen. Ze heeft geleerd om te dissociëren om te overleven.
Stel je een vader voor. Hij heeft in zijn jeugd de 2e wereldoorlog meegemaakt en had een belangrijke rol in het verzet tegen de bezetter. Hij heeft voor al zijn goede werk een onderscheiding gekregen. Hij heeft geleerd om te dissociëren om te overleven.
Stel je deze man en vrouw voor. Ze hebben elkaar in de oorlog ontmoet. Toen de oorlog was afgelopen is het in hun hart nooit vrede geworden. Alles wat ze hadden meegemaakt was veel te groot voor hen. Een van hun motto’s was “Wees trouw en vertrouw niemand”.
Stel je hun zoon voor. Als hij in zijn jonge jaren een verwonding opliep of een pijnlijke blessure, dan hoorde hij zijn moeder zeggen “Denk maar ergens anders aan…”. Deze zoon houdt van zijn moeder. Op een diepe laag van zijn persoonlijkheid voelt hij dat zijn pijn ook voor zijn moeder teveel is. Die heeft al genoeg pijn moeten lijden. Vanuit zijn loyaliteit volgt hij zijn moeder. Pijn wordt weggewerkt met een verhoogde adrenaline productie. Hij voelt niets en heeft een hoge pijngrens. Waar teveel adrenaline is, is te weinig dopamine. Als we een spier niet meer voldoende gebruiken, zal die verzwakken. Als we de substantia nigra niet meer voldoende gebruiken, zal die verzwakken.
Ben ik mijn ouders dankbaar? Ja, intens dankbaar. Voor het leven dat ze me gegeven hebben, de kansen die ze voor me hebben gecreëerd, de wijze raad die ze me gegeven hebben, de steun die ze altijd hebben gegeven, de… en ga zo maar door.
Dankbaarheid bevordert de aanmaak van dopamine.
