Vandaag werkte ik weer met een groep. Om het onderwerp ‘taal’ in te leiden vertelde ik wat anekdotes. Ik doe dat meestal om de deelnemers duidelijk te maken hoe ons taalgebruik invloed heeft op onze belevingswereld. Bijvoorbeeld toen mijn moeder ooit met de fiets wat ongelukkig was gevallen, belde ik haar om te vragen hoe het met haar was. Ze vertelde me enthousiast ‘Kind, het gaat goed met me hoor want ik heb zo’n geluk gehad; ik viel precies voor de apotheek!’
Ik vertelde dat een zoon met zijn vader naar de dokter ging en de dokter tegen de man zei ‘Vergelijkt u uw situatie maar met een auto die total-loss is…’.
Ook noemde ik het verschil tussen de zinnetjes ‘Dit is een moeilijk onderwerp en bijna niet te begrijpen’ en ‘Dit is een interessant onderwerp waar je even je aandacht bij moet houden’.
En zo gaf ik nog meer voorbeelden van effectief en minder effectief taalgebruik waarna ik ook vertelde over de meningen over mijn Parkinson die je hoort en leest.
Wat doet het met iemand die leest dat Parkinson een degeneratieve en progressieve ziekte is? En wat zou er gebeuren als je dat zou veranderen in een ziekte waar nog geen oplossing voor gevonden is? Ik vertelde ook dat ik bijvoorbeeld Parkinson’s zag als een tijdelijk ongemak en dat genezing dus mogelijk is. Dat die overtuiging meer actie zal brengen dan het fatalistische beeld van ‘degeneratief’ en ‘progressief’. De meesten van de aanwezigen knikte begrijpend. Een man op de derde rij stak echter zijn hand op en zei ‘Ja maar, dat hou je jezelf wel voor de gek. De medische wetenschap heeft toch wel een en ander bewezen!’. Een mevrouw op de tweede rij reageerde als volgt ‘Ja, als je in reïncarnatie dan is het inderdaad een tijdelijk ongemak…’. Een mevrouw op de achterste rij zei ‘Zo kun je jezelf wel voor de gek blijven houden’.
Ik was even van mijn stuk gebracht. De voorbeelden die ik eerder had genoemd over mijn moeder, de zoon die met zijn vader naar de dokter ging, het verschil tussen de zinnetjes, etc. hadden niet voor een reactie gezorgd.
Ik vond het een heel interessante gebeurtenis die werd versterkt doordat ook een aantal deelnemers in de groep zichtbaar waren aangedaan door de weinig steunende reacties van deze paar mensen.
Sowieso was dit voor mij weer een voorbeeld dat aangaf dat sommige mensen zo in het hoofd zitten en weinig voelen. Laat staan dat ze in staat zijn te voelen wat hun opmerking bij anderen doet. Overigens; op deze manier was het belang van onderwerp ‘taal’ voor de meesten wel duidelijk.
Ik was aangenaam en vooral postitief verrast over mijn eigen innerlijke reactie. Ik kon zacht naar degene blijven kijken en luisteren die niet geloofden in de mogelijkheid van genezing. Tegelijkertijd voelde ik hoe krachtig ik geloofde in herstel en heling.
Ik bedankte de mensen die kritische opmerkingen hadden gemaakt. Het maakte mij duidelijk hoe krachtig en sterk ik me voelde.