Het onderzoek van dr. Janice Walton-Hadlock (htttp:www.pdrecovery.org) heeft aangetoond dat Parkinson’s veroorzaakt kan zijn door een niet-gevoelde verwonding van de voet of door een langdurig aangehouden dissociatie van pijn- of traumagevoelens. Mogelijk ook door een combinatie van beiden. Zij en haar team beschrijven de bevindingen en de geneeswijze in het boek ‘Trouble Afoot’ dat op je op haar website kunt downloaden.
Uit haar imposante onderzoek blijkt dat Parkinson patiënten, om wat voor reden dan ook, niet goed hebben geleerd om op een effectieve manier met pijn om te gaan.
Veel Parkinson patiënten kunnen er zelfs van genieten en het als een kwaliteit zien om pijn niet te te voelen. Verandering van dit diepgewortelde patroon vereist een mentale omslag. En daarvoor is veiligheid belangrijk. Ze hebben zich nooit veilig genoeg gevoeld om opnieuw te associëren met hun ’tijdelijk gedissocieerde pijn’ of hun ‘ongevoeligheid voor pijn’.
Op die manier houden ze dit proces in stand. Hun lichaam voelt te weinig. De pijnen en blessures die in de onbewuste herinnering sluimeren stimuleren de Parkinson’s patiënt om zich te dissociëren als er gevaar dreigt of pijn wordt veroorzaakt. Hij sluit zijn hart eenvoudigweg af waardoor de pijn niet verwerkt wordt. Het lichaam denkt dat de pijn er nog steeds is en zal een verhoogde adrenaline-aanmaak blijven doen. Hierdoor zal de dopamine-aanmaak minder worden. Het lichaam leeft voortdurend in die toestand. Verhoogde adrenaline, verlaagde dopamine. Om te genezen moet het lichaam opnieuw leren zich te associëren met de oude pijn en bereid zijn nieuwe pijn te voelen. En tegelijkertijd zal het substantia nigra opnieuw weer geprikkeld moeten worden zodat er dopamine wordt aangemaakt. De substantia nigra is niet dood. Het is minder actief geworden. Ons lichaam is perfect en zal niet toestaan dat er dode cellen in ons systeem aanwezig blijven. Op de foto’s van de hersenscan die van mij gemaakt waren zag ik dat de substantia nigra gewoon aanwezig was. De activiteit was afgenomen.
Stel, iemand breekt zijn arm. De arts besluit de arm met tape vast te binden zodat hij naast het lichaam recht naar beneden wijst en het zo te laten genezen. Zal de arm weer makkelijk kunnen bewegen als na een half jaar het tape wordt verwijderd? Hoe zal de conditie van de spieren en pezen zijn? En hoe de doorbloeding?
Ik las het boek van dr. Watson met veel aandacht. Of het werkelijk om een voet-verwonding gaat liet ik nog in de midden. Het ging om hoe ik met pijn omgegaan ben. Dat is wat ik in het boek van dr. Walton herkende. Veel adrenaline en een voortdurende staat van alertheid. Dat heeft me veel opgeleverd en nu werd het tijd voor mentale ontspanning op een diepe laag.