Vorige week heeft Lisa Jonk mij geïnterviewd voor haar eindwerkstuk bij het Geert Grote College in Amsterdam.
Lisa:
“Het duurde even voor ik het juiste onderwerp voor mijn eindwerkstuk gevonden had. Ik wilde iets maken waar ik persoonlijk van zou groeien, iets waarvan ik later kon zeggen dat ik er trots op was. Steeds dacht ik het juiste onderwerp gevonden te hebben maar toch kwam er dan weer iets in me op wat toch beter geschikt leek. Ik had net besloten dat ik me zou bezig houden met het onderwerp keuzes toen er een beter onderwerp bij me opkwam.
Ik zat in de toneelzaal van school te luisteren naar iemand die Ne me quitte pas zong, het was het afscheid van een lerares bij ons op school. Opeens besefte ik me dat ik me zo thuis voelde op het GGCA maar ook op andere plekken. Thuis voelen, dat was iets waar ik me wel een jaar mee bezig zou willen houden. Af en toe kwamen er nog wel nieuwe ideeën bij me op maar ik vond geen van die ideeën beter en dus is het Thuis voelen gebleven.”
Het Interview:
“Alles wat je in de storm van het leven meemaakt is part of the deal!”
Wanneer merkte je dat er iets aan je lichaam veranderde? Negen jaar geleden begon het al. Ik sportte veel, nu ook nog maar minder prestatie gericht en minder intensief, en ik had steeds last van mijn schouder. De fysiotherapeut hielp maar voor even, want de volgende dag was de pijn er weer. Ik heb nog zes jaar doorgerommeld en ben toen doorgestuurd naar een neuroloog die toevallig een proefschrift had geschreven over Parkinson. Hij vond dat mijn klachten daar erg op leken.
Wat deed het met je toen je het hoorde? Toen ik de diagnose hoorde voelde het net alsof ik het land van de gezonde mensen had verlaten. Ik was boos en wilde weg. Laat mij maar in alleen in een caravan zitten dacht ik, dan ben ik niemand tot last. Ik werd naar in mijn relatie omdat ik minder zou worden en had een schuldgevoel al wist ik niet waarom. Dat gevoel kwam bij vlagen.
Had je het gevoel dat je lichaam gefaald had? Ik heb het juist omgedraaid, mijn lichaam heeft mij niet in de steek gelaten maar ik vroeg me af waar ik mijn lichaam in de steek had gelaten. Ik heb in mijn leven veel meegemaakt en veel te maken gehad met stress, hard werken en trauma’s. Bij de ziekte van Parkinson draait het om de stofjes adrenaline en dopamine en door de stress is er veel adrenalie aangemaakt en te weinig dopamine. Die eenzijdigheid moet door mijn hersenen weer hersteld worden.Ik geloof in genezing en zie veel dagen van vooruitgang maar ook van achteruitgang. Die achteruitgang is niet erg, ik heb mezelf verteld dat het erger mag worden om te genezen. Dat is een onderdeel van het proces.
Maakt dat dat je per dag kijkt hoe het gaat? Ja, ik leef nu veel meer in het hier en nu. Ik ben sensitiever en het heeft met dichter bij mezelf gebracht. Ik kijk meer naar wat ik voel en kan daar langer bij stil staan.
Zie je jezelf nu op een andere manier? Ik zie mezelf completer, fysiek gezien ben ik niet echt veranderd maar mentaal wel. Ik ben gevoeliger en communiceer vanuit mijn hart. Het contact met mensen is intenser omdat ik meer bezig ben met het moment dan met straks.
Dus vroeger leefde je door vooruit te kijken? Dat zou je kunnen zeggen, ja. Ik ben nu makkelijker in contact en wat me dwarszit deel ik sneller. Het moet mijn lichaam uit.
Heb je een ideaalbeeld van de toekomst en is dat veranderd? Nee, als de Parkinson zich ontwikkelt zoals op internet staat zal alles langzamer gaan. Ik denk wel na over de toekomst en vraag me dan af of ik nog zal kunnen werken. Zoals het er nu naar uitziet wel want het gaat maar heel langzaam.
Ben je veranderd in je manier van werken? Ja, ik ben veel rustiger en kan anders naar problemen kijken. Ik kijk nu meer naar de reden van het probleem en wil het niet meer alleen verhelpen maar mensen zich ervan bewust maken. Ik ben meer aan het steunen dan verhelpen. Dat maakt ook de mensen die ik coach volwassener en ik krijg er meer energie van.
Vergelijk je jezelf met anderen? Ja. In mijn ziektebeeld, om dat maar even zo te noemen, wel. Dat kijk ik naar iemand die fysiek slechter is en dan voel ik me daar eigenlijk best goed over. Ik word weleens gebeld door mensen die willen weten hoe ik zo positief met Parkinson kan omgaan. Ik denk dat ik dat kan omdat dit voor mij niet het einde van mijn leven is. Ik denk dat ik het omarmd heb na de woede, ik ben het rouwproces volledig aangegaan.
En is dat nu afgerond? Nee, dat begint iedere ochtend opnieuw, maar ik heb mijn zingeving gevonden. Dit is de storm van het leven, je maakt van alles mee en ook dit is part of the deal. Ik ben niet bang voor wat er gaat komen. Het is zo en ik heb het geaccepteerd.
Maar je hebt er eerst wel tegen gevochten. Ja, maar ik zag dat dat niet werkte en toen heb ik het omarmd. Als dier was ik allang opgegeten, denk ik altijd maar. Die leeuw had al lang gezien dat ik als gazelle niet zo snel meer kon rennen. Wat dat betreft voel ik me dan bijna bevoorrecht als mens. Ik kan om mijn situatie lachen. Ook heb ik hoop gevonden: Ik had dromen over Indonesië, Rusland en een Sjamaan, waarschijnlijk naar aanleiding van de film Eat, pray and love. Ik zag die dromen als een teken; iets in mijn onderbewustzijn wilde me iets zeggen. Het was iets anders dan de westerse wetenschap die me vertelde me niet te kunnen helpen. In de oosterse wetenschap wordt Parkinson gezien als een tijdelijk ongemak. Dat sluit veel meer aan op mijn opvattingen. Ik heb aan een groep waarmee ik werkte verteld dat ik geloofde dat men kan genezen van Parkinson en dat er iemand moest zijn die dat heeft gedaan maar dat ik diegene nog niet had gevonden. Een mevrouw uit Limburg vond toen iemand die een blog bijhield en genezen was van Parkinson. Ik heb diegene toen gemaild en gebeld en heb gevraagd of ik een week met hem mocht leven. Ik wilde hem modelleren; wat at hij, hoe dacht hij, wat waren zijn gewoontes? Ik ben toen naar Florida gevlogen en heb een week met deze man geleefd en kwam veel dingen tegen zoals: weinig stress, geen angst en een evenwicht tussen adrenaline en dopamine. Ik geloof in genezing en heb bewijs gevonden. Terug in Nederland had ik mijn zingeving gevonden. Mijn missie is iedereen de polariteit van het leven te leren.
Denk je dat je je nu meer thuis voelt omdat je jouw zingeving gevonden hebt? Ik ben nu opnieuw thuis, ik denk dat iedereen ooit thuis was. Ik heb weer contact bij met mezelf, dat was ik kwijt geraakt. 20 jaar heb ik bij de politie gewerkt en veel mee gemaakt. Ik vraag me weleens af of ik meer heb meegemaakt dat de gemiddelde agent, ik denk van wel. Dat zijn dus veel onverwerkte trauma’s van dingen die ik liever niet had willen zien of meemaken. Die trauma’s maken dat je je afsplitst van je lichaam.
En Parkinson maakt dat je weer in contact komt met je lichaam? Dat denk ik niet helemaal, maar je zou de Parkinson kunnen zien als een soort katalysator. Het heeft me geholpen om weer in mijn eigen lijf te kunnen indalen.
En houdt een dag van achteruitgang dan in dat je minder thuis bent in je lichaam? Nee, achteruitgang is een uitnodiging om weer meer thuis te zijn in mezelf. Een symptoom van Parkinson is bijvoorbeeld trillen, dat kun je ook vanbinnen hebben. Als ik dat heb en ik ga terug naar mijn basis dan verdwijnt het. Door terug te komen bij mezelf, naar huis te komen, kan ik de symptomen verminderen. De oorzaak weet ik niet en daar kan ik alleen maar naar gissen. Daarom is deze ziekte natuurlijk ook zo lastig aan te pakken, alleen de symptomen kunnen behandeld worden terwijl men de oorzaak niet weet. Ik slik zelf geen medicijnen, wat door veel als bijzonder wordt ervaren. Mijn overtuiging is namelijk dat mijn hersenen lui geworden zijn in hun productie van dopamine en ik moet hen wakker maken. Dat lukt niet als ik medicatie inneem. Ik geloof dat alles is gericht op heling en dat moet vanuit mezelf komen.
Gelooft iedereen om je heen ook in genezing? Ik ga alleen om met mensen die daarin geloven. Als ik met een therapeut aan de slag ga vraag ik eerst of deze gelooft in mijn genezing. Is dat niet het geval dan is dat prima maar dan ga ik het proces met deze therapeut niet aan.
Voel je je nog veilig in je eigen lichaam als het zo verandert zonder dat je daar echt invloed op hebt? Het is even stil, de vraag wordt herhaald… Ik zou bijna zeggen nog niet.
Maar dat is in tegenspraak met je opvattingen over genezing. Dat klopt.
Ik formuleer hem op een andere manier. Kun je je lichaam nog vertrouwen als het af en toe verandert zonder jouw invloed? Omdat het maar langzaam gaat voel ik nog veilig. Als ik dat langzame accepteer maak ik weer een stap. Ik moet wel oppassen voor een ander gevoel: frustratie. De autogordel confronteert me bijvoorbeeld met die traagheid als ik daar niet de tijd voor neem. Die frustratie moet ik proberen te vermijden. Wat ik merk aan andere Parkinson patiënten is dat ze verslechteren als ze niet thuis zijn. Ze zijn alleen in contact met hun klacht in plaats van met hun lichaam. Je bent veel meer dan Parkinson. Dat vertel ik ook aan de mensen die mij opbellen. Sommige mensen vermijd ik, die zitten in zo’n neerwaartse spiraal dat ik ga helpen in plaats van steunen en dat kost me te veel energie. Ik wil hun probleem niet op me nemen.
Wat zeg je dan als je iemand niet wilt helpen? Sorry. Ik kan u niet helpen. De reactie is dan vaak dat ze het prima vinden. Mijn zingeving geldt niet voor iedereen en moet niet ten koste van mezelf gaan. Ik wil geen problemen overnemen. Ik sta aan de kant van de oorzaak en zij aan de kant van het gevolg. Aan de kant van de oorzaak staan betekent dat ik zelf bepaal hoe ik ermee omga. Soms denk ik er zelfs een hele dag niet aan. Dat is ontzettend goed. Door de afleiding die ik op zo’n dag heb blijf ik er niet in hangen.
Zou je voor jezelf een soort piramide kunnen construeren? De eerste laag is de omgeving, het huis en eten. De hoogste laag is groei in mijn spirituele zijn. Voor mij is dat een soort wijsheid van de ziel/geest over het leven. Over tien à vijftien jaar zie ik mezelf wel als een wijs man die nog steeds bezig is met de storm van het leven. Het gaat er om om met minder inzet meer te bereiken.
Is dat de weg van de minste weerstand? Nee, dat is de weg van de meeste weerstand, maar met minder inspanning. Ik zal dan nog meer filosofisch naar mezelf moeten kijken. Maar om terug te komen op de piramide, deze zou voor mij bestaan uit:
Missie/Spiritualiteit
Identiteit
Waarde en Overtuiging
Vaardigheden
Gedrag
Omgeving
Ik geloof dat iedereen een missie heeft, alleen weten sommigen het niet. Het zit hem in de ziel, het woord is niet voor niets “bezieling”. De missie zit in de ziel en ontplooit zich na een tijdje, dat is niet leeftijdsgebonden. Het collectieve aan die missie is dat we de wereld mooier maken.
Heb je je lichaam nodig om je thuis te kunnen voelen? Ik denk dat er wel een omhulsel nodig is, maar ik weet niet wat er in het hiernamaals zal zijn. Ik denk dat we daar verrast zullen worden. We verlaten de wereld en komen dan in een toestand waarin we misschien wel helemaal geen omhulsel nodig hebben. Ik geloof wel in reïncarnatie maar alleen in mensen. Op het moment dat de eicel zich opent en de zaadcel binnenkomt denk ik dat de ziel zich hier op aansluit. Dit is het enige open moment. Bij die verbinding gaat de ziel de verbintenis met het lichaam aan.
Als je thuis bent in je eigen lichaam, kun je je dan overal thuis voelen? Dat is wel onze uitdaging. Hij herhaalt de vraag. Ik denk het wel. Maar ik denk ook dat je je toch nog kunt thuis voelen als het omhulsel wordt aangevallen bijvoorbeeld. Als je kijkt naar mensen die in concentratiekampen, die bleven bij hun eigen omhulsel en overleefden. Alles wat we nu weten maakt dat we ons lichaam nodig hebben om ons thuis te voelen maar misschien is dat wel helemaal niet nodig. Misschien dat we na de dood pas beseffen wat thuis voelen echt is. Je zou zelfs nog in twijfel kunnen trekken of de dood bestaat. Misschien bestaat alleen het dood gaan en is de dood helemaal geen toestand waarin men kan verkeren. Dan is dood gaan er wel, maar de dood bestaat niet. Al is dat wel erg filosofisch.
