Toen ik na de formele uitslag van de hersenscan uit het ziekenhuis kwam relativeerde ik liever wat er was gezegd. ‘Ze moeten boven iets anders verzinnen om me daar te krijgen’ deed het goed als ik vertelde dat ik de diagnose ziekte van Parkinson had gekregen. Mijn verdriet en boosheid liet ik liever binnen. Dat ik ‘s nachts wakker lag en me zorgen maakte over de toekomst hoefde niemand te weten.
Al na een week besloot ik niet langer de internetforums te bekijken. Ik las vooral ‘vraag & antwoord’ over het medicijngebruik. Ik las weinig over het mentale deel van de ziekte. ‘Hoe ga je om met de innerlijke pijn en frustratie?’ of ‘Hoe blijf je plezier houden met de wetenschap een degeneratieve ziekte te hebben?’ Ik vond geen enkel succesverhaal. Bestaat er dan niet ergens op deze wereld iemand die genezen is?
Ik huil en voel me gefrustreerd. Ik herinner me dat ik vraag aan de neuroloog ‘Is er ooit iemand genezen?’ Ze antwoordt ‘Ja, maar daar was de diagnose niet goed gesteld. Dat gebeurt bij 1 op de 10.000 gevallen.’
Van beroep ben ik NLP-Master trainer. Dagelijks werk ik met groepen mensen die op zoek zijn naar een betere communicatie en een makkelijker en succesvoller leven. NLP gaat ook over mentale flexibiliteit. Dus over hoe ga ik met de dingen om die op mijn pad komen.
‘Heb ik deze ziekte besteld?’ is een vraag die steeds weer terug komt. Ik weet het antwoord niet en besluit het zo te laten. Ik ga op zoek naar oplossingen die ik nog niet ken. De eerste stap is om te bekennen dat de ziekte er is. Het is zoals het is.
Ik ga niet dood aan Parkinson maar het vooruitzicht dat ik het tot mijn dood zal hebben bevalt me niks.
