Accepteren is een van de belangrijke stappen om te kunnen omgaan met parkinson. Sterker nog, het is een noodzakelijke stap. En, accepteren van datgene wat je niet wilt hebben is een grote klus. Het gaat er om rond te komen met je lot. Met een gemis.
Accepteren wordt herkenbaarder als ik (o.a. in de parkinson-coaching) uitleg wat accepteren niet is: jezelf slachtoffer voelen; je parkinson ontkennen; je parkinson in de handen van anderen leggen of vechten tegen je parkinson.
Wat is accepteren?
Accepteren is parkinson te nemen als iets dat er is. Als iets dat er mag zijn en te beseffen dat het niets vreemd is aan onszelf. Onze ziekte accepteren is onszelf accepteren. De parkinson nemen als een deel van onszelf. Het volledig accepteren kan er zelfs toe leiden dat we ons completer gaan voelen. En dat is voor veel mensen een vreemd gevoel. Jezelf completer voelen met een ziekte.
En het gaat verder. Want als je jezelf accepteert met alles er op en er aan dan accepteer je ook je wensen en verlangens; je wens om gezond te zijn en je verlangen naar verbetering, ook al wordt dat niet ingevuld. Dat is jezelf volledig accepteren. En daarbij hoort ook het voluit nemen van de mentale pijn. Het voelen van de pijn van de achteruitgang. Ook je boosheid, angst of verdriet horen hierbij. Accepteer ook het rouwproces. En het is daarin heel logisch dat ons gevoelsleven zich verzet tegen de veranderingen die een gevolg zijn van onze ziekte. We willen die veranderingen namelijk niet en hoe meer we hier tegen vechten, hoe meer het lijkt alsof de ziekte bepaalt hoe we ons moeten voelen.
We kunnen dat vergelijken met een zeezeiler die in een storm terechtkomt. Hij kan de storm niet beïnvloeden, maar hij kan wel de stand van de zeilen veranderen. Het is niet zozeer je ziekte, maar je reactie erop die bepaalt of je je mentale welbevinden hervindt. Ook al zijn we niet blij met de storm. Als we de storm accepteren komt er energie vrij voor het vinden van manieren om er mee om te gaan.
“Een positieve houding is de kiel die de boot rechtop houdt.” Of, zoals in het bijbelse boek Spreuken: “De geest van een man kan zijn kwaal verdragen; maar wat een terneergeslagen geest betreft, wie kan die dragen?”
Als we de storm accepteren kan onze vraag ’Waarom is dit mij overkomen?’ veranderen in ’Wat ga ik doen nu me dit overkomen is?’
