Mijn overtuiging ‘Ik kan mijzelf helen’ en mijn vraag aan het Universum mij daarin te steunen leverde een email contact op met Howard Shifke uit Tampa, Florida. Iemand attendeerde me op zijn web-blog Fighting Parkinson’s Drugs Free. Zijn verhaal steunde mij in de overtuiging dat genezing mogelijk is. Howard was in 2009 gediagnostiseerd als Parkinson’s patiënt met ernstige symptomen. Na een intensief mentaal en fysiek programma is hij nu ‘symptom free’.
Op 16 april 2011 ontmoette ik Howard in zijn woonplaats Tampa. Vanaf het eerste moment leek het alsof we elkaar al jaren kenden. We hebben heerlijk gelachen, inzichten gedeeld en vooral elkaars steun gevoeld. Howard heeft, geïnspireerd door onze ontmoeting, nog dezelfde avond op zijn weblog het volgende bericht geplaatst:
Fighting Parkinson’s and meeting an old friend
Een goede vriend kwam naar Tampa en we hebben gistermiddag en avond samen een beetje rondgehangen. Soms vergeet ik hoe verfrissend het is om niets te doen, om alleen maar te genieten van een kop koffie en een etentje. Simpel genieten van het contact met elkaar. Toegegeven, het is geweldig wanneer de andere persoon een inspirerende levenslust heeft die voor een glimlach op mijn gezicht zorgt en mijn hart warm maakt.
Parkinson zorgt er voor dat we een deel van onszelf verliezen. We lopen niet meer zoals we gewend zijn. We bewegen niet meer zoals we gewend zijn. We praten niet meer zoals we gewend zijn. We lachen niet meer zoals we gewend zijn. We eten niet meer zoals we gewend zijn. Onze totale lichaam functioneert niet meer zoals we gewend zijn. En, als we in de spiegel kijken, zien we soms een vreemdeling … als we geluk hebben, zien we nog steeds een beetje van degene die we gewend waren te zien.
‘Waar zal dat heen gaan?’ komt als vanzelf in ons op.
Waren we vroeger misschien bang voor de dood. Nu zijn we vaak bang voor het leven.
We zijn bang om te moeten leven met een rollator. We zijn bang om te moeten leven in een rolstoel. We zijn bang van het leven … voor het leven zoals het zal worden in de toekomst. Mary Burmeister, Jin Shin Jyutsu, noemt dit FEAR (False Evidence Appearing Real: valse bewijzen worden waarheid). De oom van Sally, mijn vrouw, zegt hierover: “We hoeven tragedie niet steeds te herhalen.”
Terug naar mijn eerdere vraag: “Waar zal dat heen gaan?”
We reizen samen naar Parkinson, een stad die gevuld is met angst en zorgen! Parkinson wil dat we het gezellig krijgen in Parkinson stad. Dus hoe meer we ons zorgen maken en hoe meer we ons angstig voelen, des te meer Parkinson ons zal helpen om het daar naar onze zin te krijgen. We raken daardoor echter langzaam en zeker de weg kwijt en gaan lopen, praten en handelen alsof we daar thuis horen. Wat als we een ander pad kiezen? Wat gebeurt er als wij beslissen meer in het moment te leven? Wat als we het pad van aanvaarding en acceptatie kiezen? Acceptatie? Ja, ACCEPTATIE!
Parkinson: “Ik kan er voor zorgen dat je met een rollator moet gaan lopen.
“
Wij: “Oke”
Parkinson:”Ik kan er voor zorgen dat je in een rolstoel terecht komt.”
Wij: “Oke.”
Parkinson:”Wat bedoel je met ‘Oke’? Ben je niet bang?”
Wij: “Nee, we hebben onze zorgen en angst ingewisseld voor acceptatie.”
Acceptatie zorgt er voor dat we kunnen leven in het moment en kunnen gaan genieten van ons leven zoals het is. Acceptatie verdrijft negatieve emoties zoals angst en vrees. Als we de dingen kunnen accepteren zoals ze zijn, dan hoeven we ons geen zorgen te maken over de toekomst.
En dan zullen we als vanzelf ons ‘nieuwe zelf’ gaan ontdekken. Ons ‘nieuwe zelf’ die de kracht, het geloof en het doorzettingsvermogen heeft om de weg te vinden uit Parkinson’s stad. Hoe verfrissend is dat!
Oh ja, ik vergat te vermelden; mijn vriend met zijn overweldigende animo voor het leven is, na de diagnose van Parkinson, op zijn weg naar herstel.
Ik wens je het beste, Howard.”
